Brytyjska porażka w Palestynie

źródło: Wikipedia

Abraham Stern – żydowski poeta, założyciel i przywódca żydowskiej organizacji terrorystycznej Lehi, znanej również jako Banda Sterna

źródło: Goverment Press Office

Menachem Begin – izraelski polityk, lider podziemnej organizacji militarnej Irgun, premier Izraela w latach 1977–1983

źródło: Getty Images

Zrujnowany hotel King David w Jerozolimie po zamachu bombowym dokonanym przez bojowników Irgunu 22 lipca 1946 r.

Syjonistyczny terroryzm, którego agresywny rozkwit miał miejsce w latach 40. XX wieku, stał się największym brytyjskim problemem w końcowej fazie II wojny światowej oraz w pierwszych latach zimnej wojny.

Kiedy Liga Narodów przyznała Wielkiej Brytanii zarząd mandatowy nad Palestyną w 1921 r., mocarstwo stało się w pewnym sensie patronem syjonizmu. Utworzenie żydowskiego państwa narodowego w Palestynie zostało zaczerpnięte z książki Theodora Herzla „Państwo żydowskie" z 1896 r. Jednak w największym stopniu za utworzenie późniejszego Państwa Izrael w Palestynie odpowiadała deklaracja brytyjskiego ministra spraw zagranicznych Arthura Jamesa Balfoura z 1917 r. To właśnie w niej zostały nakreślone założenia brytyjskiej polityki w Palestynie na ponad dwie dekady. Z kolei syjoniści potraktowali ją jako trwałe, moralne, a dla niektórych wręcz statutowe prawo do osiedlania się Żydów w Palestynie. Brytyjczycy w deklaracji Balfoura jasno określili swój zamiar ustanowienia siedziby narodowej dla narodu żydowskiego, jednak to właśnie przywódcy organizacji syjonistycznych odczytywali ją jako obietnicę powstania państwa żydowskiego, a nie państwa dla Żydów.

W stronę

Państwa Izrael

Tragedia narodu żydowskiego podczas II wojny światowej jeszcze bardziej wzmocniła w Żydach potrzebę utworzenia własnego państwa, tym bardziej że emigracja żydowska do Palestyny przed wybuchem wojny została zablokowana przez Brytyjczyków. Opublikowanie...